Chefchaouen

Dus, impulsief én naïef als ik ben, zei ik tegen de chauffeur: “okay, off we go to Chefchaouen then”. We reden bij Meknes, dus het was een rit van ongeveer vier uur voordat we er waren. Tijdens de rit heb ik heerlijk kunnen wegdromen bij het uitzicht. Eenmaal aangekomen in Chefchaouen zei ik de chauffeur gedag en maakte de afspraak dat ik hem de volgende ochtend om 08.00 uur zou ontmoeten voor het vervolg van de rit. Afgesproken! Ik begreep inmiddels dat zijn gezin en al zijn broers/zussen/neven/nichten, kortom zijn gehele familie, in Chefchaouen woonden. Ah, een fijne ‘tourist trap’, waar ik met open ogen ben ingestonken. Tof!

Maar het kon me niet veel schelen, want het was een aardige man, ik gunde hem een samenzijn met zijn gezin én ik was in, jawel, Chefchaouen. Een stad waar ik nooit vier uur voor zou zijn omgereden, maar toch blij was dat ik het gedaan had. Het is een indrukwekkende stad, geheel gehuld in de kleur blauw, of indigoblauw als je het nog beter wil benoemen. Terwijl ik door de stad slenterde kwam het ene liedje na het andere in me op: I am blue ladadieladada, Mood Indigo ohohoh, I am feeling blue etc. Wat zou de Blue Man groep van deze stad vinden? Ik denk dat ze niet eens zouden opvallen, hmm eindelijk een truc om onzichtbaar te zijn… Okee, ik dwaal af.